Non había moza que lle non gustara

"Pero o fungan do trasgo, que sempre se ha meter onde non o chaman, meteuse na cabeza do rapaz, e o probe do mozo era o terror dos pais e a pesadilla dos maridos, pois non había moza que lle non gustara (estonces os rapaces das Burgas eran como os de agora) nin que lle gustara, que non fora tras dela.

  Os probes dos labregos rosmaban e máis rosmaban, pero como seu pai era o señor de forca e coitelo, tiñan que meterse a lingua entre os dentes e amocarse, e o que tiña fillas ou mulleres goapas, gardalas.

  Un destes gardadores era o tío Liborio, de quen agora vamos falar. Este bon labrego vivía onde agora están os muíños da Sila e era vasallo e tributario dos señores condes. Quedara viúvo ó pouco tempo de se casar e quedáralle unha rapaciña como un sol, chamada Basila, que como na aldea tiñan a costume de lle acortar o nome, todos lle chamaban Sila."

Heraclio Pérez Placer,("O puzo da Sila") Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.203-204)