"Aló cando as brétemas da noite van fuxindo e o sol aparece cheo de preguiza dourando a cume dos altos poicoutos, e temboroso mirándose nos barrulleiros regatos e nas craras fonteliñas, en tanto que centos de paxaros saúdan o novo día con cántecos de amor, mezcrando seus harmoñosos gorxeos co balar medoñento das ovellas e enfinidá de marmurios misturados e confusos que enchen a ialma de felicidá e o corazón de dicha.
Neses amañeceres sobrimes e incomparabres que ti solo tes, foi onde comencei a sentir, foi onde conecín que ó meu peito faguía un algo que non podía definir, nin comprender."
No hay comentarios:
Publicar un comentario