A pormeira muller que amei

"Polo outro lado cínguente os dous ríos do Polvorín, que esvarando entre cheirosas froles, baixo bóvedas de alboredas formadas por altos amieiros que entretexen a porfía as silveiras e os xamís, as madreselvas e as cepas, véñense a reunir mesmo beira das túas casas pra formar o marmurador Barbaña...

 ¡Ou! ríos do Polvorín, ríos queridos, alí onde vos xuntades formando unha especie de peninsuliña, alí naquela humilde chouza e naquela pequena horta, na que parece se deron cita tódalas froles dos xardís e tódolos paxaros do mundo, alí foi onde eu nacín, alí onde me arrulou a nai do curazón, alí onde conecín á pormeira muller que amei, alí... pero ¿pra que seguir, si cando me bañaba nas vosas craras augas conteivos tódolos meus sacretos?...

 Vós tamén sodes o símbolo dos homes.

 Corredes tranquíos polos verdes campos, brilando as vosas augas entre as herbas tremborosas e sourrindo con brando rumor hasta ó pé da cibdá, estonces os teus lindos cristaes, esnaquizánse no rodicio dos muíños, retórceste con furor, ximes con angustia, empórcaste nas inmundicias da vila e a túa fermosura desaparece pra sempre..."

Heraclio Pérez Placer,("Ourensiño, meu Ourense) Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.184/185)