A obra maestra que Dios ten de reserva

"Fai dous anos, nunha das túas brancas casas reuníanse cinco rapaces, dos cales o máis vello contaría dazanove anos; alí ensaiábanse os seus probes versos, e sós, sin axuda de naide, correxíanse uns ós outros como podían.

  Deses, non sendo un, xa son todos conecidos en Galicia, dous xa son redautores de ilustrados periódicos, e un xa foi premiado nun certame literario; pois ben, eses que en ti sintiron a pormeira ispiración, ¿cres ti que non festexarán a túa belleza singular?...

 Adiós, adiós, dende eiquí lonxe, envolto nestas brisas que pasan xogando cos meus cabelos e bicando as miñas páledas meixelas, che mando centos de salaios que a túa ausencia me arrinca o curazón, pero antes vouche a contar o que me dixo un ánxel ó tempo de en ti pensar: "Fas ben, fillo de Ourense, fas ben en lle cantar, porque é a obra maestra que Dios ten de reserva pra cando os ánxeles e os santos se cheguen a cansar dos pensiles celestiales"...

 ¡Ourense, meu Ourensiño!..."

Heraclio Pérez Placer,("Ourensiño, meu Ourense) Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.186/187)