"Andando o tempo, como dun grau de centeo sai unha espiga, así daquela rapazota saíu a moza máis feiticeira que criaron as ribeiras do Miño. Eran os seus ollos, azules como a frol do liño, e os seus cabelos dourados como espigas, parescía un anaco de ceo cando asoma entre as raiolas do sol.
A súa cara somellaba unha cunca de leite con caraveles enriba, ou xazmís misturados con follas de mapolas. Os seus beizos eran un lariño de grana que tiña no medio en vez de dentes folepiñas de neve, e o seu lindo corpo era tan xeitosiño e dáballe tanto aire ós cadrís cando andaba, que se figuraba un ó vela que eran as espadanas que move o vento e entre as que o regato marmura docemente, e compretaba máis a ilusicón o ouvila cantar, pois parescía eran os reiseñores que gorxeaban nas espadanas, en fin pra acabar direi, que máis que unha muller era un feitizo."
Heraclio Pérez Placer,("O puzo da Sila") Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.204)
No hay comentarios:
Publicar un comentario