"E correndo, correndo cos pelos desguedellados de penedo en penedo, de laxa en laxa, chegou donde o río, facendo un remanso era máis fondo, mirou ó ceo, despois á casa donde dormía o paiciño, e mostrando os puños ó castelo, lanzouse na corrente do desbordado río, ó mesmo tempo que un raio desfaguía o ceo e un trono abouxaba o mundo!...
Ó outro día levantouse o tío Liborio e asomouse á ventana que dá sobre o río. Levou as maus ós ollos e riuse... volveu a mirar, e volveuse rir. "Seica sono", dixo... Ai! non soñaba, non, o probe vello; o que viu era o corpo da súa Sila, que fluctuaba no río baixo a ventana..."
Heraclio Pérez Placer,("O puzo da Sila") Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.211)
No hay comentarios:
Publicar un comentario