"Pola parte de atrás desta casa hai un canelló ou calexón, e tamén unhas fragas. Nestas fragas, en 1809, os veciños do pobo deron morte a un soldado francés. No mesmo día deron morte a outros dous,. Un deles matárono na serra, nun lugar que chaman a Pascuiña; outro rematárono perto de Osoño, onde os franceses estaban acampados. Os tres soldados viñeron a Vilardebós e o pobo alporizóuse coa súa presencia e deu cabo deles. Cando os franceses tuveron conocimento destas mortes, quixeron vir dende Osoño a queimar Vilardebós; pero naquel intre recibiron órdenes de sair pra outro lugar e Vilardebós libróuse de ser queimado."
"Da figura de don Cándido, Manoliño só recorda que usaba botíns. Don Cándido tiña en Ourense bufete de abogado, e era, ao mesmo tempo, catedrático da Normal. Polas cousas que Manoliño soupo despóis, don Cándido debéu ser un romántico.
Nesta casa, de moi bo humor e de moita familia, orgaizáronse os millores carnavás de Vilardebós, entre os fillos de don Jesús e os irmaos de Manoliño."
Silvio Santiago. Villardevós, Ed. Galaxia. Biblioteca Básica da Cultura Galega, nº 40; 1982. Páx. 49-50.
No hay comentarios:
Publicar un comentario