“Gustoume o Manuel
en canto o vin. Pequeno, que todo o mundo lle chamaba Canicha, e el sorría
compracido con aqueles dentes suaves e finos, algo agumados, curvos os cairos
un pouco longos e algo brancos de máis.
(...) e todo era risa e bisbaban as xentes que
habería voda entre a Paquita e o Canicha e non pasaría moito tempo, e foi así,
que non pasou moito. El foi cun traxe cortado e cosido por el mesmo e eu cunha
saia e corpelete que me agasallou, do
tipo máis fino e coas máis finas puntadas.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario