"En A. tíñase que andar con tento. Sempre había na noite, nas noites todas do ano, algún ollo insomne e malino, abesullando pra o seu respetivo anaco de rúa, en todas as rúas da vila, como parte dun grande "corpo de guardia".
(...)
Levaba algunha alfaias orixinais e de aspecto custoso: un esgarabello labrado en amatista, un colar de grosos topacios, pendentes de filigrana de ouro, que en A. se chaman portugueses; nun dedo groso, un grande anel labrado nunha pedra opaca.
(...)
-O que me estou a perguntar é como se pudo traguer todo isto sin que ninguén o soupese. Resulta verdadeiramente humillante pra A."
Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 268-271, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)
No hay comentarios:
Publicar un comentario