"Unha ética, unha estética para razoa-lo triunfo do corpo"

"Chegada a sublevación feixista, Benigno Álvarez foise ó monte, onde tiña a cobertura e agarimo de tódolos campesiños. Era un home enfermo do peito. Atopábase nun muíño das montañas de Montederramo e deulle unha pulmonía aló polo mes de Febreiro de 1937. Díxolle ó muiñeiro: sácame pra fóra e déixame lonxe do camiño. Estou morrendo e se collen o meu cadavre aquí vante matar.

O muiñeiro, cando el morreu, levouno -pesaba pouco- onde lle dixera."

Luis Soto

A Benigno Álvarez, en memoria

Un día vai pasar.

Levantarase o día en viceversa.

Postos en paz

                                                       paixón e simulacro.

Sen sorpresas.

Como se desa mañán,

todo estivese xa deliberado.

Quen teña que poñer

entre a ausencia do corpo

e o corpo do delito,

un verdicto sen considerandos,

                                      que o poña.     

De nós só cabe o resto,

                                 a chulería

                                                      e as últimas blasfemias:

¡Me cago no fiscal!

Guede, Manuel. Contra Serenou. Ed. Sotelo Blanco, 1985, páx. 73-74.