"Era espléndido aquel decorado...
Parecía pintado polo Beato Giacomo de Montecelo, o anxélico monxe que traballaba sempre de xeonllos. Foi o malogrado monxe que pintou os frescos eróticos, sublimes, da cripta segreda do Museo Catedralicio. Vivíu no século IX e o seu desafortunado sucidio por amor dunha novicia que nunca lle correspondeu, excomulgouno para sempre, xa despois de morto, trascendendo a súa lenda maldita, apesares dos esforzos constantes da Santa Igrexa por silenciala.
Foi o máis grande xenio que tivo Ourantes* en toda a súa historia. A súa santidade truncada polo seu romántico suicidio segue conmovendo aínda hoxe a toda a miña cidade."
Xaime Quessada
* Ourantes é o nome co que X. Quessada designa na súa novela a Serenou.
Conviña que isto parecera un truco.
Coma tal que memoria e que desexo
sucederán así:
cun as na manga.
E na timba,
Giacomo de Montecelo.
Unha novicia ben vale a resurrección.
Guede, Manuel. Contra Serenou. Ed. Sotelo Blanco, 1985, páx. 45.
No hay comentarios:
Publicar un comentario