"Eu non apartaba os ollos da mancha apagada do río, igual que se mirase por un pequeno buraco, talmente como se só dispuxese dun oco aberto no aire a través do cal podía fuxir da solaina, onde sentía que non estaba. (...)
Só vin que Carlos a miraba moi serio, logo dirixiu a ollada cara ao río, acendeu un cigarro e finalmente díxolle..."
Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011, páx. 180-181.
No hay comentarios:
Publicar un comentario