Quén carallo será iste tipo

 “-Leite, ¡qué trompa teño!

-Bueno, bueno, Cachorro.

-Dígoche que sí.

Suben pola rúa da Cruz Roxa, uf, veremos quén traballa mañá. Os novos queren continuala, porque esto non é máis que o comenzo, coño, o millor aínda nono pasamos i o Cachorro mira prá estatua do P. Feixó e pregunta quén carallo será iste tipo. Os outros rínse.

-Qué máis ten.

-Pois estaría bó velo baixar agora de ahí arriba e que se viñera con nós de farra.

As risas dos compañeiros óuvense lonxe i eles siguen o camiño e deixan atrás ó frade de Casdemiro, que mira ó chau, cavilando os máis fermosos pensamentos que nunca dirá, as pequenas palabras que se adiviñan trás da súa muda presencia, mentras asiste ó noso teatro ca pluma suspendida no aire, impotente dende a rixidez do bronce, glorificado niste intre, cando o Cachorro mexa sin recato contra a peana sobre a que se ergue a súa iñorada imaxen.

-¿Cómo?

-De Casdemiro.

-¿De dónde dis que era?

Boh, dígoche que de Casdemiro, ahí ó lado de Melias, indo pola carretera de Monforte. O Cachorro descende das escalinatas do xardín decindo: “Pois a mín nin me vai nin me ven, así que vóume a dormir”. Pídenlle que espere un pouco, pero non espera porque

                                                                                           .

                                                                                             .

                                                                                               .

                                                                                                 .

                                                                                                   .

Carlos Casares, Cambio en tres, ed. Galaxia, colección "Illa Nova", Vigo, 1969, 1ª edición, páx.87-88