Vocación canalla.

“A presentación literaria de Guede, tanto desde a poesía como desde a narrativa, tivo un común afán provocador e un intento continuado de relectura do Ourense da súa infancia. Guede incorpórase conscientemente ó continuum de autores que ficcionaron Ourense como universo literario, mesmo recreándoo en novos alcumes literarios como Auria, Ouréns, Serenou, etc. Coñecedor desta tradición –con nomes tan egrexios como Otero Pedrayo, Vicente Risco, Blanco Amor, Méndez Ferrín ou Carlos Casares-, Guede vaise asulagar conscientemente nela para facer aboiar a parte máis “canalla desa realidade, aquela que comunica co Ourense marxinal e lumpemproletario de Blanco Amor, pero que está presente ás veces, aínda que de forma máis intuitiva e menos consciente, en moitos outros autores. Esa vocación “canalla” da cidade é consciente no seu primeiro libro poético Contra Sernou (1985), presentado por Méndez Ferrín e Basilio Losada e que está dividido en dúas partes de nomenclatura ben definitoria: “Prostibulario” e “Demolición da néboa”. A poesía devén así tamén acto teatral, declamatorio, invocación contra as néboas da historia mediocre da cidade e capa na que enxergar as mellores lembranzas da cidade literaria, quizais a única que existe, a que debuxa a melancolía de don Ramón, o disparate de Xan da Coba e o drama inmenso de todos os Milhomes da vella Auria. A mesma vocación de axuste de contas, neste caso cos días da Guerra Civil, evidenciou tamén en “Vísperas de Claudia” (1988), escrita expresionista e tremendista, que xoga coa historia, coa literatura e coa metaliteratura para desenvolver un mundo persoal, “canalla” e desolado.”

-Valcárcel, Marcos. “As doce e sereno”. Revista Grial, nº 147. Xullo-agosto-setembro 2000.