"Conmemóranse agora os trinta e cinco anos do pasamento do autor. A súa morte correspóndese coa incomunicación que tivera en vida. Morreu só nun taxi. camiño dunha clínica. O seu cadáver foi levado ao depósito do Hospital Municipal de Vigo onde ninguén o vai velar. De mañá chámanme por teléfono e dinme cales son as circustancias. Achégome deseguida e imos ser, Maximino Keyzán, Daniel Heras, Itos Domínguez e eu mesma, catro persoas sen ningunha representación oficial, as que estamos nun cuarto lañado, agrisado pola humidade e o deterioro, absolutamente baleiro, co cadáver de Blanco Amor metido nunha caixa, depositado no chan, agardando que chegase unha ambulancia que o había transportar ao hospital de Ourense.
Foi un momento decisivo na miña vida. Mantiven con el unha conversación, na que Blanco Amor non me respondía, como a que Cibrán mantén co xuíz. Neste caso a xuíza era eu.
Reprocheille a covardía no recoñecemento da súa sexualidade. El, un home tan orgulloso, humillado pola noxenta normalidade dunha sociedade hipócrita. El, tan insolente no relativo a aspectos políticos ou a crenzas relixiosas, obrigándose a mentir, a disimular nos aspectos básicos da súa personalidade.
Por que o fixeches, preguntaba eu indignada, aflixida ante un cadáver sen pranto, un pobre defunto gris, o grande escritor tirado no gris cemento? De que lle serviu a transixencia?"
Mª Xosé Queizán, A boneca de Blanco Amor, ed. Galaxia, Vigo, 2014, páx.145-146
(Neste 2016, conmemóranse xa, os trinta e sete anos do pasamento)
No hay comentarios:
Publicar un comentario