-Cala, cala graxo

"Pasou o tempo. Dende aquela noite, D. Eladio cada vez que saía dirixía sin podelo remediar os pasos cara á serra de Madrosende, e pronto el e a Pepa non tardaron en estreitar aquela especie de amistá, que andando o tempo non tardou en convertirse en amor, e aínda menos tardaron seus ardorosos lábeos en buscarse ás furtadelas. Era unha tardiña; sentados riba dun penedo Pepa e D. Elaldio, miraban como o gando depinicaba os gromos das azaias e trincaba queiroas e cardos. D. Eladio xogaba coa negra crencha de Pepa, que rindo mordiscaba póutegas.

  -Pepa -dicíalle D. Eladio pasándolle as maus pola cintura- xa é tempo de que me des unha proba do teu amor... eu por ti non vivo nin asosego, nin...

  -Cala, cala graxo -contestoulle a Pepa rindo-. Eu son unha tola en che faguer caso..."

Heraclio Pérez Placer.“Pepa” (Un conto con moita historia). Publicado en dúas entregas en O Tío Marcos da Portela, Ourense, Parrafeo 148, páxs. 5-6 (3/10/1886) e Parrafeo 149, páxs. 1-3 (10/10/1886). Recuperado, posteriormente, no ano 1998 en Obra narrativa en galego de Heraclio Pérez Placer, edición de Mª Isabel Soto López, Colección Narrativa Recuperada, editada polo Centro Ramón Piñeiro da Xunta de Galicia, páxs. 527-534