A curuxa chirlaba, a neve caía

"As folepas da neve mainas caíndo, parescía que eran os anxeliños que se entretiñan en botar por un anaco do ceo xazmís a rapañota.

A curuxa chirlaba aguniante e o Miño bramaba imponente.

Todo estaba deserto, solo ó pé do cruceiro da Ponte estaba unha muller que xumiaba, e alá baixo os arcos cantaba de vez en cando un borracho.

- (...) Viñen tola, toliña a Ourense en busca da pretendida riqueza, e tras meu amor... ¡Ai!... que vergonza... que vergonza, Señor... pero eu non tiven culpa... non... aquela noite, noite maldita que saín da casa... eu corría... corría cal toura que o lobo escorrente... astra que sin saber cómo cheguei a Ourense... ¡ah!... que frío faguía... nevaba... nevaba como hoxe... (...) ¡Ah! ¡maldita, maldita noite aquela!... Cando sanei da febre e me alcontrei naquela casa, naquela casa do pecado... pro ¿pra que seguir? Dempois toda, toda a escala do deshonor corrín... ¡toda... toda!... ¡Qué vida! ¡Qué vida aquela de desprecios e ultraxes!...de vergonzas e bágoas... (...)

Dempois todo quedou en silenzo.

A curuxa chirlaba, a neve caía, o Miño rebramaba, e aló, baixo os arcos da Ponte, cantaba enronquecido o borracho:

 "Díxenche un día, rapaza,

que nunca te olvidaría...

Nas palabriñas dos homes,

rapaza ¡quen se che fía!..."

Heraclio Pérez Placer.“Pepa” (Un conto con moita historia). Publicado en dúas entregas en O Tío Marcos da Portela, Ourense, Parrafeo 148, páxs. 5-6 (3/10/1886) e Parrafeo 149, páxs. 1-3 (10/10/1886). Recuperado, posteriormente, no ano 1998 en Obra narrativa en galego de Heraclio Pérez Placer, edición de Mª Isabel Soto López, Colección Narrativa Recuperada, editada polo Centro Ramón Piñeiro da Xunta de Galicia, páxs. 527-534