Un niño de cobras

"Sen embargo, por ese home que ten aí diante, a poucos metros da ventá desde a cal o está observando, ela soubo que levaba dentro de si mesma sentimentos poderosos como os que aniñaban nos corazóns dos deuses. Bastou que el lle dixera un día, paseando á beira do Miño, pouco despois da volta de Berlín, que pasase o que pasase entre eles os dous, Mariana sería tamén un recordo imborrable na vida del, para que ela empezase a experimentar un conxunto de sensacións enguedelladas, mesmo como se no medio e medio do peito lle nacera un niño de cobras."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 140.