Diante dunha cámara

"Era unha rapaza de dezasete ou dezaoito anos, vestida cunha saia acampanada, que polo enfoque elixido polo fotógrafo, situado uns chanzos máis abaixo na escaleira de pedra da Casa Grande do Miño, permitía ver uns xeonllos pequenos e graciosos, redondos coma melocotóns. Formaban parte da mesma anatomía adolescente que o resto do corpo, do cal se desprendía unha aura de inocencia que corroboraba de maneria terminante a alegría da boca. Sorría con franqueza, como quen pensa que esa é a única postura que se pode adoptar diante dunha cámara."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 121.