“Coido, douno por
certo, que tras das deles estaba a resoa-la voz de Bárbara, a irmá máis pequena
de Manuela, tamén a máis fermosa e brava. A que a min me fai cismar en se
haberá familias tocadas pola graza. Foi
ela quen recuperou, unha por unha, tódalas pezas de roupa das súas irmás
maiores, ela quen mellor reconstruíu a miña historia. Nunca souben se me odiaba
ou se agardaba de min o que eu xa comezara a darlle a Manuela cando souben que
vivía como unha viúva inconsolable, pero daquela só vivía separada de Pascual
Merello Merello N. e presenteime onda ela disposto a consolala.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario