“Mentres Manuela se
desprazaba a Paredes de Caldelas, Petronila, a súa filla, quedou ó meu cargo e
os dous xuntos iniciámo-la ruta que, de non ter mediado outras circunstancias,
nos tería levado a Portugal (...).
Ó chegar cerca do Souto da Redondela, un
bosque que hai preto de Montederramo, Petra, como así tamén me gustaba a min
chamala, arredouse para se agachar tras dunhas xestas medradas nos lindes do
souto de castiñeiros. Ó pouco oín como mexaba. O chorro do seu mexo estaba a
bater, sen dúbida, contra a frouma enxoita ou contra unha lata vella, contra
algo sólido, non o sei ben, non o recordo; en todo caso, podería estar caendo
mesmo sobre a auga dun pequeno regueiro que por alí baixa. Imaxinala ás
carranchapernas sobre o aire excitoume tanto que non souben, nin quixen, reprimirme. Por iso me acheguei
con extremado sixilo e sorprendina coa miña espida presenza antes de que dera
rematado. (...)
Petra tiña catorce anos e era fermosa e branca
coma a súa nai. (...)
Mateina alí mesmo, afogándoa coas miñas mans,
logo espina e posuína. Máis tarde gardei as súas roupas para as vender
posteriormente, como xa fixera tantas veces, e, logo, cunha subela de
zapateiro, denudei o seu corpo, espíndoo da velaíña cobertura que o envolvía,
aquela pel tersa e branca, esfoleino, se se prefire, e extraín a estremecida e
aínda palpitante graxa que tanto valoran algúns portugueses para completa-los
seus ritos, e algunhas portuguesas para se enxaboar durante as súas máis
intensas ablucións e darlles ás súas peles unhas delicadas tersuras que ningún
outro tipo de xabón lles proporciona.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario