“Manuela era fermosa,
estaba soa e eu quixen o mellor para ela, tamén para Petronila, a súa filla. As
dúas vivían en Rebordechao, ó pé mesmo do monte de San Mamede, nunha aldeíña
que se asenta sobre unha caeira pina orientada de xeito que o sol poida
quentala durante as poucas horas dos escasos días nos que acerta a lucir a
través dos fríos días do inverno, cando consegue traspasa-lo mesto manto das
nubes, ou nas non moitas ocasións nas que estas se arredan ou non acadan a se
situar enriba das terras altas que rodean a lagoa. Eu pasaba a miúdo por alí.
Empecei por me quedar a durmir con Manuela
algunhas das noites dun verán nas que moito parei en Rebordechao. Adoitaba
chegar coa luz do luscofusco, case que ó amparo da noite, e decidíame decontado
a cortexala. Así, sen esforzo abondo, obtiña pracer e cama gratis, cea
abondosa.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario