Un espírito mesquiño e resentido

"Non se trataba máis que dun amigo, pero sentía polo seu compañeiro de Instituto un afecto que non lle permitía pasar por alto aquela alusión, na que ela adiviñaba un espírito mesquiño e resentido. Non era a primeira vez que tiña unha experiencia semellante con outros homes, empeñados sempre, quizáis contra a propia vontade, en exhibir uns sentementos tan simples cando se falaba daquel rapaz, todo porque Salgado París era fermoso e agraciado."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 32-33.