"O día estaba gris, coa ameaza escura e grisalla dunha chuvia que non chegou a caer, e no camiño de ida, cos cabalos a paso, foron falando de amigos comúns e do pouco que un sabía do outro ata entón. Ambos coincidiran na casa de Pepita Varela, na rúa de Santo Domingo, había tres anos, nun baile no que ela ía acompañada por Antonio Salgado París, compañeiro de clase no Instituto."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 32.
No hay comentarios:
Publicar un comentario