“Mágoa que se me
ocorrera venderlle a Xosé Edreira a colcha de farrapos vermellóns, azuis e
verdes que levaban no costal de roupa que constituía todo o seu patrimonio, e
que Xosé a conservara, pois hoxe sería un dato menos. Pero as urxencias traen
con elas estes excesos e a presenza de Bárbara sempre me inducía a elas. Tería
sido abondo con imaxinar a Bieita tecendo a manta de farrapos na vella
tecedeira de madeira, mentres soñaba as aventuras que só durarían dende Soutelo
Verde até o Corgo do Boi, mágoa, que parecía soñadora e amiga de mellora-la
existencia allea tanto como a propia.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario