"Esa intolerable ringleira de nomes e nomes ( que máis parece unha guía telefónica que nada) que teño introducido no poema SERENO, ARRUINADO POLA ASMA, INVOCA ANTANO ÁS PORTAS DA CIDADE, e que eu tamén eludirei en posteriores lecturas, representa tan só certa perversa trastada coa que me propuxen rir, ó me pertence-la chulería de soñar cunha Santa Compaña de bispos e tahures, monseñores e putas, macarras e señores de levita, todos xuntos no prostibulario que a certas horas da madrugada -como tal aquí- é o Serenou que eu reconozo e que me ten.
Se cadra fora millor poñelos a todos nun plano xeneral contrapicado. Pero o cinematógrafo é máis caro.
Só os títulos dos poemas que non van entrecomillados me son propios conscientemente.
O resto da titulación pertence a:
Na inmensa maioría dos casos, roubos á obra de Ramón Otero Pedrayo. (Tería que destacar que gran parte deles foron traducidos ó galego do seu libro Orense, da colección "Obradoiro" de Bibliófilos Gallegos.
O resto dos títulos pertencentes a Otero, están recollidos de Os camiños da vida, A Lagarada, e diversos escritos publicados por Galaxia.)
(...) O título do poema adicado a Juan de la Coba está tomado do seu propio autoeloxio, co que introducía sempre as pezas de teatro das que era autor, e das que non me resisto a deixar de dicir rótulos de tanta envergadura como La Trampitana, Moros pertinaces ou El Grito de la Ley.
Por únicas razóns corazonais optei por Wurm see na condición orixinal de Serenou, en vez da Auria latina.
Non hai máis consideracións que as de saberme máis perto de "auga quente" que do "ouro", lamentablemente..."
Guede, Manuel. Contra Serenou. Ed. Sotelo Blanco, 1985, páxs. 149-150.
No hay comentarios:
Publicar un comentario