“Hai unha manda
deles. Podo cheiralos. Non son moitos pero prenden os seus cheiros caninos nas
follas que fican á altura dos seus sexos. Mexan creando un regueiro que dura
segundos en estado líquido pero que prende na cortiza das árbores ás que se
arriman e na terra que pisan e así marcan o territorio acoutado. Son dous, ou
tres como moito, e son adultos. Saben o que fan e andan a chamar por min e a
buscarme.”
Pedreira,
Emma. Besta do seu sangue. Ed. Xerais. 2018. Páx. 60
No hay comentarios:
Publicar un comentario