Os estorniños

"Hai cousa de unha hora, cando o sol xa deixara de iluminar a fachada e o resplandor amarelo que anega a rúa entre as dez e as doce da mañá se apagou case de golpe, como sucede sempre por esta época, coincidindo cos días en que os estorniños empezan a formar a mesma algarabía de todos os anos antes de fuxir dos buracos da fachada da Fundición, ela percibiu a través dos vidros da ventá un brillo rápido que proviña do salón. Pensou que sería a bandexa do almorzo que Mariana estaba colocando sobre a camilla, pero ergueu os ollos do periódico e viuna pasar por diante da porta do fondo, camiño da alcoba. Levaba a bata encarnada sobre o camisón rosa e pareceulle que seguía sen peitearse, como hai un par de horas, cando se asomou á ventá, asustada polos berros que se escoitaban diante da Fundición."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 79-80.