Batendo na pedra do chan

"Viuno desaparecer detrás da curva do edificio da Fundición, co mesmo andar tranquilo, e aínda sentiu os seus pasos batendo na pedra do chan, sempre co mesmo ritmo lento, ata que deixou de oílos ó entrar no camiño de terra da parte de arriba do Parque. Seguro que chegou á igrexa con varios minutos de adianto e que se meteu na sancristía a botar unha breve parrafada, non tanto por falar co cura amigo co para respirar aquel aire pechado que tanto lle gustaba e que lle recordaba o día que descubriu naquel mesmo lugar, cando tiña quince anos, que o cheiro á cera lle producía unha euforia inexplicable."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 71.