Aquela risa de axóuxere

"En vez de rir, buscou a continuidade da conversa, centrándose agora en aspectos concretos e en detalles prácticos, fáciles de contestar, e soubo que Mariana e el se vían todas as semanas, a non ser que por algunha razón el non puidese viaxar ata a casa familiar dela, alá no Miño. Chegaban os venres pola noitiña ata as proximidades de Alongos, onde o agardaba un criado cun cabalo para percorrer a legua e media de costa que había que subir desde a vila. (...)

 

  Despois de vestirse, asomábase ó balcón que daba á horta e permanecía alí, contemplando o Pico do Mediodía, con aquela pedra redonda en forma de sombreiro situada no cumio, e non se movía do sitio ata que escoitaba o saúdo alegre de Mariana na cociña, aquela risa de axóuxere que se estendía como o repique dunha campaíña de prata pola casa adiante."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 62-63.