"O ceo era azul como hoxe. Despóis fóronse xuntando unhos nubarrós negros por riba do Pico do Mediodía hasta que comenzóu aquil ruído xordo todo seguido, que duróu deica a noite ben entrada. Non quedara nada. (...)
Subíu as escaleiras sin ganas. Estaba canso. Pegóu a frente ó cristal da ventá da súa habitación i alivióuse un pouco. Cargóu a escopeta e baixóu. Colléu o burro e foise cara o prado da Fontemoura. Iba ardendo todo por dentro. Levaba o corazón saltándolle na boca.
O ceo seguía negro. Inda alustraba pra máis alá da Pena Alba. Un vento lene, triste, movía as follas. Era o único ruído. O demáis estaba quedo, en silencio."
Carlos Casares. "A tronada", Vento ferido. Ed. Galaxia, colección Illa Nova, 1967, páxs. 68-70.
No hay comentarios:
Publicar un comentario