"I entón afumégaselle o pensamento, entre bágoas que non chora, pero que lle petan nos ollos, afumégaselle o pensamento e xa non sabe que está no baile da Alameda e que agarda algo, cáseque sin ganas, pero agarda, agardará un pouco aínda, un pouquiño soilo, antes de que se lle morra pra sempre esa lene esperanza que leva dentro. Esquécese de todo i o mar chámalle na lembranza, chámalle con forza, duramente, mentras ela bota a melea pra atrás, sin se decatar, mecánimcamente, porque na plaia un rapaz dille estás moi guapa i ela sinte como si a encheran de formigas toda por dentro i o rapaz cóllelle a mau e bícanse e nadan xuntos na auga i o sol vainos dourando, emborrachando, i ela non di nada porque o rapaz fala, fala, fala i ela non quere saber nada, soilo soñar e pasar as tardes na isla bailando cos pes metidos na auga e cas caras ben xuntiñas, collidos, electrizados subindo por aquil monte de lume, subindo entre brasas, subindo hasta que aquela forza poderosa se desfaga en luciñas de coores e non quede máis que a quente recordanza fumegando..."
Carlos Casares, "O outro vrau", en Vento ferido. Ed. Galaxia, colección Illa Nova, 1967, páx.92-93
Bonito !!!
ResponderEliminar