Morra o conto

" que o Vértigo dixo que fora o cóengo Riobóo, que parara ao rapaz na rúa e que lle dira trinta reás pra que rachase as láminas, cantas máis millor, que o pai é o sancristán da Trinidade; i  El Eco del Calvario dixo que todo eran trolas dos masóns, que ninguén rachara nada; e foi don Xaume coas láminas rachadas e unha declaración escrita de escribano; e nin lla deixaron ler, nin menos a puxeron no xornal; e houbo que amocarse, e morra o conto, porque isto fora no tempo dos conservadores, e había que agardar que os liberais volvesen, anque ás veces tamén..."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 188, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)