"El arconte"

"e cada vez que saía no xornal "el arconte", tododiós sabía que era o señor bispo, e cando puña "el preboste", xa se sabía que era o gobernador, e cando puña "obsecuentes" eran os caciques das vilas, e cando puña "refugallo" eran os concellais de A.

-¡E non hai nin un sin defectos, probes criaturas, chico! (Isto de "chico", quedáralle de cando fora estudante en Madrid).

-¡Verdadeiramente probes!- ecoaba o xastre Cuanda que nunca lle levaba a contra;

(pequeneiro, gordecho; El Eco del Calvario chamáballe don Quijote e Sancho e tamén Bernaldino e Cacaseno...)"

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 200, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)