"Veleiquí que Ourense, Ouréns, é a única cidade de Galicia verdadeiramente transmutada en literatura. Ou que diga: ao igoal que San Petesburgo, que París, que Londres, que Buenos Aires, tense convertido nas maos de diversos escritores galegos en personaxes de ficción. Non apenas dun escritor, como Oleza/Orihuela ou Vetusta/Oviedo. Son varios e bons e de diverso talento e estética non converxente os autores que fixeron de Ourense unha personalidade carregada de riscos identificadores. Lamas Carvajal, Heraclio Pérez Placer, e, sobor de todo, ese espléndido prosista do idealismo galego que fora Álvarez de Nóvoa, traballaron as bases dun convincente Ourense literario no século XIX. Xa neste século, foi Vicente Risco, o de O porco de pé, quen diu conta de aspectos da cidade que o incomodaban, e que podían ser tan diversos coma a burguesía maragata ou as acacias de bola. Despois veu a Auria de Eduardo. Alí, no seu ciclo completo, está todo o Ourense visto cos ollos dun mozo, que despachaba de axudante de camareiro no Café da Unión. Un Ourense, o de Blanco Amor, desgarrado que ferve a cachoeira, nun mesmo pote máxico, a dor da miseria real, as fantasías dos meniños probes, e unha poesía que paira co vóo esquinado das grandes bolboretas sobre a cidade da catedral que inventou Eduardo por non deixar endexamais de ser aquel neno con puntillas e sen xoguetes que fixera de el a Florista, a sua mamai maravillosa e fantástica. Despois, cando a cidade de Ourense se encheu de tipos que andan polos ralis a correr nos autos, ou disparan as suas señoras con arco, e a xentiña -os amigos de Virxilio e meus, os famosos coma o Leyenda ou os Manaicas, as anónimos de Regueiro Fozado, do Couto, da Granxa, por acaso do Salto do Can, onde está Guede-, cando a xentiña boa, digo, tivo que emigrar á Europa milagreira do neocapitalismo, veu Carlos Casares e pintou todo moi ben nunha sua novela, moi pequena e moi mesta, que é Cambio en tres."
Méndez Ferrín, Xosé Luis. "Limiar" en Contra Serenou de Manuel Guede. Ed. Sotelo Blanco. Barcelona, 1985. páx. 13-14.
No hay comentarios:
Publicar un comentario