“A pasada noite,
primeira desde o seu ingreso neste cárcere, o preso Manuel Blanco presentou
indicios de febre e delirios, inquietude e o que poderían ser remorsos ou
pesadelos. Entre a vixilia e o sono berrou e chamou por nomes de muller que
poderían ser os das súas vítimas ou das súas familiares, sen ser ningún
certamente recoñecible. En ningún momento quixo tocar nin deitarse sobre o
xergón que se dispuxo para o seu descanso. Ficou engruñado nun recanto, coa
cara agochada entre os brazos e inmóbil e só ao ir entrando a noite tomou posición
de durmir, pero ao minuto envorcallouse polo chan e fixo acenos de querer
arrincar a roupa e ficar espido.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario