“En peores sitios
teño durmido, abofé. Como animal e como ser humano. Pero non lembro ter xamais
tal ataque de soidade como agora teño. Cando te afastan definitivamente, cando
te arredan do resto do mundo e che impiden a volta. Esta burbulla de silencio e
frío da que ninguén quere vir sacarte porque queren que esmorezas aí, que
morras no esquecemento e na pena. E ti contas os teus anos e fas un calculo dos
que quedan e de como mereces a morte. Esa gana de gabear polas propias veas en
busca dunha pequenísima lembranza de quen te quixo nalgún tempo, se o houbo; a
teta primeira, os brazos do pai, os xogos. Aí está Nela, metida nalgún lugar de
min e que vén buscarme.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario