"A don Marcelino conmoveuno a tristeza do insultado e ofreceuse para prestarlle a axuda que necesitara. Aquela noite, a un seminarista da Peroxa, que fora o responsable, á hora de durmir, canda xa apagara a lámpada e estaba ben acochado entre as sabas, alguén lle zorregou unhas labazadas grandes e pesadas, igual que se unha vaca se desprendese do teito e lle caese por riba."
Carlos Casares, O galo de Antioquía, ed. Galaxia, 2003, páx. 12
No hay comentarios:
Publicar un comentario