Ata a beira da lagoa

"Despois quedou medio adurmiñado ata que ordenou de volver ó prado da Acea. Cando estaba chegando, escoitou detrás os pasos apresurados de alguén que andaba correndo, volveuse para comprobar que pasaba e viu a don Marcelino sen moitos folgos, que lle facía sinais coa man de que agardase por el. Xa xuntos os dous, o cura díxolle que saíra dar un paseo. O ferrerio riu para si e seguiron andando. Nese momento empezou a escoitarse a campá. En silencio, sen querer mirar un para o outro, dirixíronse ata a beira da lagoa."

Carlos Casares, O galo de Antioquía, ed. Galaxia, 2003, páx. 30.