Miss Ourense é o principal cultivo popular
dentro da narrativa de Bieito Iglesias, unha novela negra que, como
literatura de xénero, traballa cos seus empastes situándoos nun
escenario galego negro: o Ourense dos anos 60, antes da consolidación da
televisión coma fenómeno social total. Para o relato dese mundo que se
acaba sérvese o autor de Gumersindo Nespereira, un inspector de trazo
longo que toma de Carvalho, Marlowe ou Maigret con especial singradura
para o de Simenon, máis caro para reflectir algúns dos seus temas: a
remanencia dunha memoria colectiva traizoada, a piedade substituíndo á
bondade esgotada e unha melancolía que fía toda a súa obra: o que nos
fai sufrir, que dixo René Char, e o irreal intacto no real devastado. É
esta unha novela de seres atoutovizados e de marxinais pasoliniáns que
se guían polas contras do sistema cunha ética de heroes autóctonos,
cando na charpela aínda non se admiraba ós afectados heroes do fraude
fiscal.
A crítica é tema á parte: Miss Ourense foi
salferida de boas palabras tamén pola crítica política. Unha parte da
mesma, curiosamente, négalle calquera favor a Bieito Iglesias nos seus
libros maiores. Non lle pidamos máis só a eles. Se ben a crítica
política é a responsable de facer da teoría literaria un observatorio da
sociedade en Galicia, ripémoslle das súas encomendas o artellamento
dunha literatura nacional. A cultura está vencellada a unha identidade
común, e non sabemos canto de galego haberá nela. «E vostede, ¿como vén
sendo periférico?» Non hai resposta política á vella pregunta, anque, en
cen anos, todos calvos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario