Un berro ispido e rexo

"Casi sempre chegaba un intre, como arestora, en que decía: "Podédevos rir canto vos pete, que las risas non chantan nin trozan la carne del cuerpo ni dejan amósegas como salva seia la parte" (colleu e repinicou o que lle quedaba a orella, e a xente parou de rir; e ouviuse un berro ispido e rexo nos altos dun pallabarro, pola banda da rúa da Pena Vixía: "¡Vivan os homes dentes!")."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 248, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)