Acantazando

"Xa ao empardecer dixérame o Eladio do Sancristán das Caldas, que a vira facía pouco, cunha ducia de cans de arredor, algúns diles xa queréndoselle botar cos dentes, que si a pillaban non se ía atopar nin un anaco do coiro, e outros que non os deixaban achegar, como si a defenderan;

e que armaran unha grande liorta uns cos outros no meio da carreteira da Estación, que non deixaban pasar;

  e que os cocheros, que viñan do tren rápido, baixaron a esparexelos a trallazos, e os rapaces do Ribeiriño fóranos acantazando até a beira do río, que se matasen dunha vez, e que na derradeira que os viu, a Tula aínda andaba con iles"

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 108, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).