A Ponte

Pente do vento. Xugo da saudade

que choran os teus ollos entre os montes.

Ponte de pedra, catedral das pontes,

espadela do pranto da cidade.

Ancorada no sono. Mocidade

brincadeira de ríos e de fontes.

Pomba devanadoira de horizontes

que voa dende o tempo a eternidade.

Cantas veces de neno eu perseguía

na ribeira do río a algarabía

dos vencellos no ar engaiolados.

Fuxiron os paxaros pola noite,

e non hai, ponte vella, quen escoite

os seus chíos no tempo sulagados.

Manuel de Dios Martínez, Sete poetas ourensáns,  1992

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 98)