"Impedido e enfermo, parviño na sua vellez, aquel home xa non estaba para asumir responsabilidades. Fora o único amigo que Ilustrísima fixera na cidade. Asisado e cordial, bondadoso e culto, gostaba da cháchara instrascendente e gozaba coas horas mortas que o seu ministerio lle deixaba. Ámbolos dous tiñan pasado fermosas tardes de vran paseando pola horta de Palacio, botándolle un pulso a Virxilio debaixo da sombra amantiña da parra do merendeiro ou medindo as forzas coa revirada prosa de Salustio. Bispo e vicario compartían unha mesma paixón pola literatura."
Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 32.
No hay comentarios:
Publicar un comentario