Parellas á xaneira pouco sibaritas

"O sicario con cara de cráter deu orde de que me conducisen ata un túnel adxacente, onde anos atrás se reparaban os trens avariados. Bastoulle estirar o pescozo coma un pito para que os compinches que dirixía lle fixeran caso. Helena non me soltaba e eu mesmo non quería que se soltase de min nunca, mais esa era outra historia. A galería que cheiraba coma o diaño, convertérase en lugar frecuentado por politoxicómanos empedernidos e parellas á xaneira pouco sibaritas, xa que o chan era unha fedorenta colección de xiringas e zorollos de recente feitura.

 (...) Faciamos as últimas filigranas por entre os raís cando o rostro de Acevedo, por fin, se burlou de nós dende o chan, cos ollos entornados."

Diego Ameixeiras, Baixo mínimos, ed. Xerais, xuño, 2004, páx.162-163