Ondas mais esmaidas

"Inda hoxe non te podo espricar ó que sentin; parescia que todo cambeaba de aspeuto... parescia que os arboles se axitaban mais estremecidos, que as froles derrochaban á presas seus perfumes volvéndome tolo, arrastrandome á testa non sei á onde, que cada un de aqueles anacos separados pol-a imaxinación abria os brazos non sei pra qué... que ó Barbaña desfaguiase en ondas mais esmaidas rolando n-area cal si quixese estenderse n-as orelas pra mostral-o peito, niño de iñoradas bellezas que á min paresciame cobizoso d´emprestarme, é as últemas tintas d´o crepúsculo, que cuase morrera, paresceron revivir un instante pra mostrarme por ultema vez n-aquela tardiña á esborroada silueta d´Ourense baixo un ceo páledo, verdoso, tenguido ó lonxe de color rosa, d´un rosa soaviño, debre, coma ó rosado d´as xigantescas aas d´un anxel que viña pol-o Poniente..."

Francisco Álvarez de Nóvoa, "O Espertar", Beira o Barbaña. Paisaxes, Ed. do Castro, 1993. Edición facsimilar  a partir da única edición que se coñece: Ourense, 1894, Imprenta de "El Derecho". Páx.12