Atal aquil que vin sacar do río

"Deiteime a par dela e apalpeille aquelas carnes dunha friaxe que non tiña ren que ver co tempo que facía, máis ben pra calor. Diume algo de noxo aquela barriguiña saínte, tan estrana na esvelteza do resto do corpo.

 Eu sentíame tamén amolecido, alleo ao que estaba a facer. Non me vía capaz de coller pulo e pórmelle enriba.

 De sócato vinme no espello, nu, de corpo inteiro, que nunca me ollera eisí e boteime a suar.

 Víame o corpo de afogado, talementes de afogado, atal aquil que vin sacar do río. Ela sorríame no espello, tamén como unha morta, afogados os dous. Era cousa de risa aquiles dous mortos falándonos boca abaixo dende o espello, dende o áer solagado do espello."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 315, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)