"As persoas que o acompañaban, o mesmo o cura que os demais individuos que permanecían en silencio nunha esquina do cuarto, podían mirar a hora de cando en vez para comprobar os minutos que faltaban, pero pensando tamén en todo o que viría a continuación, a volta a casa, o almorzo coa familia, a lectura do periódico, os comentarios no Liceo ou o regreso ó traballo."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 266-267.
No hay comentarios:
Publicar un comentario