"Despóis apoiaba a cabeza na man dereita, astiraba as pernas todo canto podía e deixábase arrolar polos ruidos familiares que subían desde a rúa. Así permanecía, agradablemente adormecido, durante mais dunha hora.
Pero aquela tarde non conseguía pegar ollo. Como un balbordo de palabras enfurecidas renxíalle na cabeza a lembranza do informe de don Xenaro. Desde que ao italiano Pietro Barbagelatta se lle ocurrira instalarse cun cinematógrafo na cidade, Ilustrísima non tiña acougo."
Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 12.
No hay comentarios:
Publicar un comentario