"-¿Pretendes dicir que esa ánima deitada é o espírito deste caudaloso río Miño?-preguntou o mozo incrédulo.
-De ningún xeito -aclarou o titán-, esa é a alma dalgún río próximo máis pequeno que verte nesta canle. (...)
O seu enorme compañeiro satisfixo a súa curiosidade explicándolle que naquel río vertían moitos outros, e que o Miño, preñado de eles, víase na obriga de transportar todas aquelas augas alleas ao mar. Por iso un día, canso de levar os fillos alleos, decidiu deixar de ser unha dama e mudou nun home vello, para evitar que lle fixesen as beiras os demais ríos."
Miguel Mosquera Paans. Viaxe a Lánsbrica. Colección Alcaian. Ed. Urco, Compostela, 2012, páx. 33
No hay comentarios:
Publicar un comentario